Δεν επρόκειτο για κάποιο σύγχρονο Ιησού που περπατούσε με θαυματουργό τρόπο: ο Charles W. Oldrieve στεκόταν πάνω στα νερά με τη βοήθεια ενός ζεύγους υποδημάτων – σχεδίας.
Ο καθηγητής Oldrieve είχε ήδη παρελθόν στο βάδισμα επί των υδάτων. Ως νεαρός εφευρέτης γοητεύθηκε από τα παλιομοδίτικα σκάφη με τις ρηχές, επίπεδες καρίνες, που τους επέτρεπαν την διέλευση σε μικρά και ρηχά ποτάμια.
Εμπνευσμένος από αυτά, ο Oldrieve σχεδίασε παπούτσια από ξύλο κέδρου, με μήκος σχεδόν 2 μέτρων, για να περπατάει πάνω στο νερό. Τα παπούτσια – σχεδίες μετέφεραν εύκολα τα 60 κιλά του λεπτού του σώματος, αν και του πήρε περίπου 5 χρόνια να μάθει να στρίβει.
Το 1888 περπάτησε με επιτυχία στα νερά του ποταμού Hudson, αλλά τα ισχυρά ρεύματα εξακολουθούσαν να τον πιάνουν εξαπίνης. Το 1897 έγινε θέμα σε εθνικό επίπεδο όταν σχεδόν πέθανε όταν βρέθηκε εκτεθειμένος σε αυτά κατά τη διάρκεια ενός βραδινού περιπάτου στα νερά του λιμανιού της Βοστώνης. Την επόμενη χρονιά είχε μεγαλύτερη επιτυχία, κατάφερε να περπατήσει από το λιμάνι της Νέας Υόρκης έως τη στρατιωτική βάση στο Governor's Island.
Ενθουσιασμένος με την επιτυχία του, ο καθηγητής ανακοίνωσε την πρόθεσή του να διασχίσει τους καταρράκτες του Νιαγάρα. Μετά από αυτό, ανακοίνωσε ότι θα διέσχιζε τον Ατλαντικό Ωκεανό για να παραστεί στην Έκθεση του Παρισιού του 1900. «Θέλω να κάνω ένα παγκόσμιο ρεκόρ που δεν θα ξεπεραστεί ποτέ» εξήγησε σε έναν δημοσιογράφο της San Francisco Call ο κ. Oldrieve, συμπληρώνοντας «το είχα στο μυαλό μου εδώ και χρόνια».
Και μετά, ο Oldrieve εξαφανίστηκε. Κάποιοι πίστεψαν πως είχε πνιγεί, άλλωστε οι άνθρωποι δεν είναι κατάλληλα σχεδιασμένοι για να περπατούν πάνω στο νερό, με το κέντρο βάρους τόσο ψηλά να προκαλεί ανατροπές. Όταν στην επικαιρότητα εμφανίστηκε ένας άλλος φιλόδοξος περιπατητής των υδάτων, ο Arthur Sadler, ο Oldrieve ξαφνικά επανεμφανίστηκε για να κατέβει περπατώντας τον ποταμό Μισισσιπή.
Η αναζήτηση του Oldrieve ήταν πολύ παλαιότερη κι από τον ίδιο. Γύρω στα 1480 ο Leonardo Da Vinci σχεδίασε μια «μέθοδο για βάδισμα επί των υδάτων» με τη χρήση υποδημάτων σαν σκι, από φελλό, με μπαστούνια σαν κουπιά.
Έκτοτε σχεδιάστηκαν όλων των ειδών υποδήματα σαν βάρκες, από φελλό, ξύλο, φύλλα μετάλλου, σωλήνες και φελιζόλ – όλα όμως βασιζόταν στο πρότυπο που σχεδίασε ο Leonardo Da Vinci αιώνες νωρίτερα.
Το 1785, οι Παρισιάνοι, εντυπωσιασμένοι από την πρόσφατη πρώτη επανδρωμένη πτήση αερόστατου, συγκέντρωσαν πόρους προκειμένου ένας επισκέπτης εφευρέτης να επιδείξει «έναν τρόπο για βάδισμα στο νερό, χωρίς να βραχούν τα πόδια». Την μέρα που είχε οριστεί, πλήθος κόσμου έζωσε τον Σηκουάνα, αλλά ο εφευρέτης δεν εμφανίστηκε ποτέ.
Η πρώτη καταγεγραμμένη βόλτα πάνω στο νερο ήρθε το 1844, όταν ο Robert Kjellberg και ο Tonnes Balcken γλίστρησαν μέσα από το Hanover, πάνω σε παπούτσια – σχεδίες από λεπτό μέταλλο. Έδειξαν ότι ήταν δυνατόν να φέρει κανείς μαζί του ένα βαρύ σακίδιο και να βάλλει με το πυροβόλο του, χωρίς να βυθίζεται, και έμαθαν στην τοπική φρουρά πώς να χρησιμοποιούν αυτή την εφεύρεση.
Ενώ δεν υλοποιήθηκε κανένας στρατός για βάδισμα επί των υδάτων, ο Kjellberg γρήγορα έκανε περιοδεία στην Ευρώπη ως ο «Βασιλιάς των Υδάτων». Οι επιδείξεις του συνέλαβαν τη βικτωριανή φαντασία και, σύντομα, πλήθος μιμητών του σε ολόκληρο τον κόσμο ακολούθησαν τα... πλατσουριστά βήματά του.
Η ιδέα της διεξαγωγής πολέμου επί των υδάτων δεν εξανεμίστηκε ποτέ και το 1910 ο εφευρέτης Luigi Rissi έμαθε σε έναν Ιταλό στρατιώτη πώς να πυροβολεί από «υδροσκί». Η συμβολή του Oldrieve ήταν περισσότερο εντυπωσιακή παρά πρακτική: κατά τον περίπατό του στο λιμάνι της Νέας Υόρκης άναβε ήρεμος καρούλια δυναμίτη με το πούρο του και τα έριχνε στο ποταμό East, όπου εκσφενδόνιζαν εντυπωσιακούς πίδακες νερού σε ύψος 20 μέτρων.
Παρά το γεγονός ότι η τέχνη του πολέμου είναι αρκετά δύσκολη και από εδάφους μόνο, οι εφευρέτες ήταν απτόητοι: στις ΗΠΑ υποβλήθηκαν δεκάδες πατέντες για βάδισμα επί των υδάτων, ενώ μία του 1917 προτείνει ακόμα και ένα μπαλόνι με ευγενές αέριο να είναι προσαρτημένο στον χρήστη των ειδικών υποδημάτων.
Παρόλα αυτά, η πλειοψηφία των υποδημάτων για το νερό έμοιαζαν μεταξύ τους. «Τα παπούτσια είναι βαμένα μαύρα και μοιάζουν με παιδικά φέρετρα», όπως έγραφε ο ανταποκριτής των The New York Times, μετά την παρακολούθηση ενός περιπάτου στα νερά του ποταμού Delaware.
Ουκ ολίγες φορές κόντεψαν να γίνουν πραγματικά φέρετρα όμως. Πολλοί δοκιμαστές βρέθηκαν με το κεφάλι προς τα κάτω και τα παπούτσια στην επιφάνεια. Το 1935 ένας εφευρέτης διασώθηκε την τελευταία στιγμή από τα νερά της λίμνης St Clair, ενώ όδευε προς το Detroit, αφού δεν γνώριζε κολύμπι.
Πιο κακότυχος ακόμα ήταν ο Ινδός γιόγκι L. S. Rao, ο οποίος το 1966 επιχείρησε να περπατήσει πάνω στο νερό χωρίς καθόλου υποδήματα. Μπορεί η σκέψη του να ήταν στα ανώτερα επίπεδα της νιρβάνα, η σάρκα του όμως κατέληξε στον βυθό. Οι θεατές, οι οποίοι κατέβαλλαν 100 δολάρια για να παρακολουθήσουν τον άθλο, δεν διασκέδασαν καθόλου από την τροπή.
Οι περίπατοι στο νερό εξαφανίστηκαν μαζί με τη βικτωριανή εποχή. Οι φοιτητές μηχανικής στο πανεπιστήμιο του San Diego κρατάνε την παράδοση, με έναν ετήσιο διαγωνισμό περιπάτου επί των υδάτων, ενώ εξακολουθούν να υπάρχουν κάποιοι που ασκούν το σπορ.
Μεταξύ αυτών ξεχωρίζει ο απόστρατος λοχίας του αμερικανικού στρατού Walter Robinson, ο οποίος, εμπνευσμένος στο Βιετνάμ από το θέαμα παιδιών που έπλεαν πάνω σε φτερό καταρριμμένου αεροσκάφους, σχεδίασε παπούτσια για υδάτινους περιπάτους. «Η Βόρεια Θάλασσα είναι τρομερός εχθρός» προειδοποιεί στο βιβλίο του «The Water Shoe: A Serious Work», και συμπληρώνει «Το Κανάλι δεν είναι για πρωτάρηδες ή λιγόψυχους».
Ακόμα και το όνειρο του Oldrieve να διασχίσει περπατώντας τον Ατλαντικό Ωκεανό πραγματοποιήθηκε το 1988, από τον Γάλλο Remy Bricka, ο οποίος χρειάστηκε 40 μέρες για να περπατήσει από τις Κανάριες Νήσους έως το Τρινιδάδ.
Οι σύγχρονοι περιπατητές στα νερά δύσκολα θα φτάσουν ωστόσο τις δόξες του Oldrieve. Στις 10 Φεβρουαρίου του 1907, 45’ πριν τη λήξη της διορίας που είχε θέσει ο βοστονέζος τζογαδόρος Alfred Woods, ο Charles W. Oldrieve μπήκε θριαμβευτής στη Νέα Ορλεάνη, ο οποίος είχε γλιτώσει παρά τρίχα τον πνιγμό όταν τον προσπέρασε ένα ατμόπλοιο.
Ο ταλαιπωρημένος καθηγητής πέρασε το νήμα του τερματισμού 10 κιλά ελαφρύτερος απ’όσο είχε ξεκινήσει, την 1η Ιανουαρίου του 1907 από το Σινσινάτι, αλλά και κατά 5.000 δολάρια πιο πλούσιος – αφού είχε κερδίσει το στοίχημα με τον Woods.
«Δεν θα το ξανάκανα ούτε για το διπλάσιο ποσό» δήλωσε ο Oldrieve, και μ’ αυτό, η δεύτερη πιο διάσημη προσωπικότητα που περπάτησε στο νερό, βούλιαξε στην Ιστορία...
ΠΗΓΗ: http://tvxs.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου