Ρεκορ Γκίνες: Χτυπήθηκε επτά φορές από κεραυνό..

Στις 28 Σεπτεμβρίου 1983, Ο Ρόι Σάλιβαν, 71 ετών, αυτοπυροβολήθηκε τερματίζοντας τη ζωή του. 


Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του, ο Σάλιβαν εργαζόταν σαν επιστάτης στο εθνικό πάρκο της Βιρτζίνια των ΗΠΑ. Θεωρήθηκε ότι η αυτοκτονία του οφειλόταν σε ερωτική απογοήτευση, όμως ο Σάλιβαν είχε ακόμα ένα λόγο για να νιώθει θλιμμένος και άτυχος:
από το 1942 έως το 1977 τον είχε χτυπήσει κεραυνός συνολικά επτά φορές, δίνοντάς του επάξια το παρατσούκλι «το ανθρώπινο αλεξικέραυνο», καθώς και μια θέση στο βιβλίο παγκόσμιων ρεκόρ Γκίνες. Είναι η μοναδική καταγεγραμμένη περίπτωση ανθρώπου που χτυπήθηκε τόσες φορές από κεραυνό.



Δεδομένης της μεγάλης ατυχίας του, δεν είναι να απορεί κανείς που ο Σάλιβαν θεωρούσε τον εαυτό του καταραμένο. Ήταν πεπεισμένος ότι κάποια αόρατη δύναμη είχε βαλθεί να τον καταστρέψει και φοβόταν διαρκώς ότι θα πέθαινε. Οποιοσδήποτε σε αυτή την κατάσταση θα υπέφερε από κατάθλιψη και παράνοια. Εκτός όμως από τα ψυχολογικά προβλήματα που του δημιουργούσαν οι κεραυνοί, ο Σάλιβαν υπέφερε από διάφορα ανεξήγητα σωματικά και νευρολογικά συμπτώματα που δυσκόλευαν τη ζωή του.




 Αυτό είναι συνηθισμένο στα θύματα κεραυνού. Η αλήθεια είναι ότι ο κεραυνός είναι ένα μυστηριώδες φυσικό φαινόμενο και ούτε η επιστήμη κατανοεί πώς ακριβώς λειτουργεί. Εξίσου μυστηριώδεις είναι και οι επιπτώσεις που έχει σε όσους χτυπάει.



Παρ' όλο που δεν έχει επιβεβαιωθεί επίσημα, και συνεπώς δεν υπολογίζεται στα παραπάνω επτά συμβάντα, η πρώτη φορά που ο Σάλιβαν ανέφερε ότι τον είχε χτυπήσει κεραυνός ήταν στην παιδική του ηλικία, όταν έκοβε τα στάχυα σε ένα χωράφι μαζί με τον πατέρα του. Ευτυχώς, αντί ο κεραυνός να τον χτυπήσει άμεσα και να του κάνει κακό, χτύπησε τη λεπίδα του δρεπανιού που κρατούσε, τινάζοντάς τον στο έδαφος και βάζοντας φωτιά στα ξερόχορτα. 




Εάν ο Σάλιβαν μεγαλώνοντας είχε διαλέξει ένα επάγγελμα διαφορετικό από αυτό του επιστάτη, που δε θα τον εξέθετε τόσο πολύ στην ύπαιθρο σε μια περιοχή επιρρεπή στους κεραυνούς, ίσως να είχε γλιτώσει από την τόση δυστυχία στη ζωή του.



Κατά τη διάρκεια μιας καταιγίδας τον Απρίλιο του 1942, ο Σάλιβαν βρήκε καταφύγιο σε ένα παρατηρητήριο της δασοφυλακής. Εκεί δέχτηκε το πρώτο επίσημο, αλλά και το πιο σοβαρό χτύπημα κεραυνού. Το παρατηρητήριο είχε κατασκευαστεί πρόσφατα και δε διέθετε αλεξικέραυνο. 




Επειδή ο Σάλιβαν θεώρησε ότι κινδύνευε περισσότερο μέσα, έτρεξε έξω και αμέσως τον χτύπησε κεραυνός. «Έκαψε μια λωρίδα πλάτους 3 εκατοστών στο δεξί μου πόδι και έκοψε το μεγάλο δάχτυλο του ποδιού μου», δήλωσε ο Σάλιβαν σε μια συνέντευξή του το 1977 στην εφημερίδα Ουάσιγκτον Ποστ. «Η μπότα μου γέμισε αίμα, το οποίο άρχισε να τρέχει από μια τρύπα που είχε ανοίξει στη σόλα».



Τον Ιούλιο του 1969, καθώς οδηγούσε σε έναν ορεινό δρόμο, ο Σάλιβαν δέχτηκε ξανά τη φλόγα της φύσης. Αφού χτύπησε τα κοντινά δέντρα, ο κεραυνός εξοστρακίστηκε στο ανοιχτό παράθυρο του ημιφορτηγού που οδηγούσε ο Σάλιβαν, αφήνοντάς τον αναίσθητο, με καμένα μαλλιά, βλεφαρίδες και φρύδια. (Συνήθως όταν ο κεραυνός χτυπάει ένα όχημα, ειδικά εάν τα παράθυρα είναι κλειστά, οι επιβάτες παραμένουν σώοι και ασφαλείς). Το ημιφορτηγό ξέφυγε από την πορεία του και τελικά σταμάτησε στην άκρη ενός γκρεμού.



Ένα χρόνο μετά, ο κεραυνός χτύπησε ξανά, ενώ ο Σάλιβαν στεκόταν στον κήπο του. Ο κεραυνός χτύπησε ένα μετασχηματιστή που βρισκόταν παραδίπλα και στη συνέχεια εξοστρακίστηκε στον ώμο του άντρα, τινάζοντάς τον αρκετά μέτρα μακριά και προκαλώντας του ελαφρά εγκαύματα.



Το επόμενο χτύπημα συνέβη το 1972 και ήταν ίσως το πιο τραυματικό για την ψυχική υγεία του Σάλιβαν. «Ποτέ μου δεν υπήρξα δειλός», δήλωσε ο ίδιος, «αλλά πλέον, όποτε ακούω βροντές, αρχίζω να τρέμω». Εκείνη τη στιγμή εργαζόταν μέσα στο γραφείο επιστασίας του πάρκου, όταν ξαφνικά και αναπάντεχα, ακούστηκε μια εκκωφαντική βροντή κι ο κεραυνός όρμησε μέσα στο γραφείο. 




Αμέσως μόλις τα αυτιά του σταμάτησαν να βουίζουν, ο Σάλιβαν αντιλήφθηκε ότι τα μαλλιά του είχαν αρπάξει φωτιά. Την έσβησε με το σακάκι του και στη συνέχεια επιχείρησε να βάλει το κεφάλι του κάτω από τη βρύση. Όταν συνειδητοποίησε ότι δε χώραγε, κατέληξε να δροσίζεται με υγρές χαρτοπετσέτες.



Πιστεύοντας, και όχι άδικα, ότι το σώμα του προσέλκυε με κάποιον τρόπο τους κεραυνούς και ότι αργά ή γρήγορα θα υπέφερε ξανά από αυτό το φυσικό φαινόμενο, ο Σάλιβαν εφοδίασε το όχημά του με ένα μπιτόνι νερό το οποίο έπαιρνε παντού μαζί του. Επίσης, όποτε έπιανε καταιγίδα ενώ οδηγούσε, σταματούσε το όχημα στην άκρη του δρόμου και ζάρωνε στο πίσω κάθισμα μέχρι να περάσει.



Η επόμενη επίσκεψη του κεραυνού ήταν στις 7 Αυγούστου 1973, όταν ο Σάλιβαν έκανε περιπολία στο πάρκο. Αμέσως μόλις είδε τα μαύρα σύννεφα στον ορίζοντα, μπήκε στο ημιφορτηγό του κι άρχισε να απομακρύνεται. Σύμφωνα με τον ίδιο, το σύννεφο έμοιαζε να τον ακολουθεί. Όταν έκρινε ότι το είχε αφήσει αρκετά πίσω του, σταμάτησε το όχημα, κατέβηκε και τότε τον χτύπησε ο κεραυνός στην αριστερή πλευρά του σώματος, καψαλίζοντας τα μαλλιά του και τινάζοντας τα παπούτσια του από τα πόδια του. Ζαλισμένος αλλά έχοντας τις αισθήσεις του, ο Σάλιβαν σύρθηκε μέχρι το όχημά του κι έριξε νερό στο κεφάλι του.



Στις 5 Ιουνίου 1976, ο κεραυνός έβαλε στόχο τον Σάλιβαν για έκτη φορά. Το συμβάν ήταν παρόμοιο με το προηγούμενο, όταν ο ταλαίπωρος άντρας προσπαθούσε να ξεφύγει από τα μαύρα σύννεφα. Ο κεραυνός τον τραυμάτισε στον αστράγαλο.



Περίπου ένα χρόνο μετά, ενώ ψάρευε ένα πρωινό, ο Σάλιβαν χτυπήθηκε από κεραυνό για έβδομη και τελευταία φορά. Αφού τίναξε το καπέλο του μακριά και καψάλισε τα μαλλιά του, ο κεραυνός προκάλεσε εγκαύματα στο θώρακα και το στομάχι του.




 Ξαφνικά, καθώς ο έντρομος άντρας στράφηκε προς το όχημά του, εμφανίστηκε μια αρκούδα, η οποία προσπάθησε να του κλέψει μια πέστροφα από το αγκίστρι του. Ο Σάλιβαν αναγκάστηκε να τη χτυπήσει στο κεφάλι για να τη διώξει -προφανώς δεν ήταν η πρώτη φορά που αναγκάστηκε να αντιμετωπίσει αρκούδα.



Παραδόξως, και η σύζυγος του Σάλιβαν χτυπήθηκε μια φορά από κεραυνό, ενώ στεκόταν στην πίσω αυλή του σπιτιού τους, απλώνοντας την μπουγάδα. Ο ίδιος ο Σάλιβαν που τη βοηθούσε, δε χτυπήθηκε. 




Βάσει του προηγούμενου ιστορικού του, δεν αποκλείεται ο ίδιος ο άντρας να ήταν ο στόχος του κεραυνού κι εύκολα καταλαβαίνουμε γιατί ο κόσμος τον απέφευγε, ειδικότερα στα μεταγενέστερα στάδια της ζωής του, κάτι που τον έκανε να νιώθει μοναξιά και τον βύθισε στην κατάθλιψη.




ΠΗΓΗ:  oroskopio